ប្រទេសចិនបានប្រែក្លាយពីនាគក្រដាសដែលប្រទេសមហាអំណាចមានបំណងចង់ហែកជាចម្រៀកៗក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ទៅជាប្រទេសដែលមានសក្តានុពលសេដ្ឋកិច្ច នយោបាយ និងយោធានាពេលបច្ចុប្បន្ន រហូតដល់មានមហិច្ឆតាចង់ពង្រីកតួនាទីរបស់ខ្លួនទៅជាអ្នកដឹកនាំពិភពលោក។ ក្នុងសម័យកូវីដ១៩ នេះ ចិនបានបង្វែរចំណាប់អារម្មណ៍ពិភពលោកទៅលើកំដៅទីតាំងភូមិសាស្ត្ររបស់ខ្លួន ដូចជា ច្បាប់ស្តីពីសន្តិសុខជាតិហុងកុង ជំងឺចាស់នៃសាច់ជាប់ខ្លួនចិន(តៃវ៉ាន់) និងការប្រឈមមុខដាក់គ្នាតាមព្រំដែនឥណ្ឌា–ចិន។
ក្រោយការស្រាកស្រានបាតុកម្មដោយសារវត្តមានមេរោគ១៩ កាលពីឆ្នាំ២០១៩ បង្កឡើងដោយរដ្ឋាភិបាលប្រទេសចិនចង់ធ្វើច្បាប់បត្យាប័ន ចិនបានអបអរសាទរខួបទី២៣ឆ្នាំនៃការប្រគល់ហុងកុងមកឲ្យចិនវិញដោយ”ច្បាប់ស្តីពីសន្តិសុខជាតិហុងកុង”។ ច្បាប់ស្តីពីសន្តិសុខជាតិហុងកុងបានចែងពីបទល្មើសដែលស្ថិតក្នុងច្បាប់នេះដូចជា ការផ្តាច់ទឹកដី សកម្មភាពវិទ្ធង្សនា សកម្មភាពភេរវកម្ម និងការឃុបឃិតជាមួយបរទេសដែលគម្រាមកំហែងសន្តិសុខជាតិហុងកុង។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ រដ្ឋាភិបាលប៉េកាំងអាចនឹងលូកដៃក្នុងការងារផ្ទៃក្នុងរបស់ហុងកុង តាមរយៈអំណាចក្នុងការត្រួតពិនិត្យលើការ អនុវត្តច្បាប់របស់អាជ្ញាធរ ហុងកុង និងសិទ្ធិក្នុងការតែងតាំងទីប្រឹក្សាគណៈកម្មការសន្តិសុខជាតិហុងកុងជាដើម។
ក្នុងរូបភាពនយោបាយ ថ្ងៃដែលច្បាប់នេះចេញអនុវត្ត នោះគោលការណ៍គ្រប់គ្រងដោយប្រព័ន្ធពីរអាចនឹងដើរដល់ទំព័រចុងក្រោយ ព្រោះរាល់សកម្មភាពប្រជាធិបតេយ្យដែលប៉ះពាល់ប្រយោជន៍ និងប្រឆាំងរដ្ឋាភិបាលចិន អាចនឹងត្រូវបានកំហិត។ ការចែងនៃច្បាប់នេះហាក់ដូចជាទូលំទូលាយបន្តិច ដែលធ្វើឲ្យរូបភាពប្រជាធិបតេយ្យទាំងអស់ត្រូវបានចោទជាសំនួរ ហើយរដ្ឋាភិបាលហុងកុងជាអ្នកសម្រេចលើធាតុផ្សំនៃបទល្មើស។ ជាក់ស្តែង គ្រាន់តែច្បាប់នេះប្រកាសឲ្យប្រើប្រាស់មិនទាន់ ២៤ ម៉ោងផង គណនី Twitter ផ្លូវការរបស់ប៉ូលីសហុងកុង បានរាយការណ៍ថា មនុស្ស ១០ នាក់ត្រូវបានចោទប្រកាន់នៃច្បាប់នេះ ហើយប្រហែល ៣៧០ នាក់ត្រូវបានឃាត់ខ្លួន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ យោងតាមសារពត៌មានអង់គ្លេស BBC សៀវភៅគាំទ្រលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យក៏ត្រូវបានដកចេញពីបណ្ណាល័យនៅហុងកុងដែរ។
ដោយសាររដ្ឋាភិបាលចិននៅតែទទូចបន្តបង្កើតច្បាប់ស្តីពីសន្តិសុខហុងកុងនេះ កំដៅនយោបាយការបរទេសរវាងប្រទេសចិន និងលោកខាងលិចក៏កាន់តែក្តៅឡើង។ ក្នុងនោះដែរប្រទេសអង់គ្លេស ដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយហុងកុងកាលពីក្រោយចប់សង្គ្រាមអាភៀន បានសន្យាថានឹងផ្តល់ទិដ្ឋាការដើម្បីជាស្ពានក្នុងការផ្តល់សញ្ជាតិអង់គ្លេសឲ្យប្រជាពលរដ្ឋហុងកុងប្រសិនបើចិននៅតែបន្តសេចក្តីព្រាងច្បាប់ទៅមុខ។ ប្រធានាធិបតី ដូណាល់ត្រាំ ក៏បានប្រកាសថានឹងបញ្ចប់ទំនាក់ទំនងក្នុងក្របខ័ណ្ឌពិសេសដូចជាការផ្លាស់ប្តូរពាណិជ្ជកម្ម និងការធ្វើដំណើរជាដើម។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ លោកក៏បានគំរាមដាក់ទណ្ឌកម្មមន្ត្រីហុងកុងនិងចិនណាដែលសហរដ្ឋអាមេរិកជឿជាក់ថាជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការធ្វើច្បាប់ថ្មីនេះផងដែរ។
ក្នុងរូបភាពសេដ្ឋកិច្ចវិញ វិបត្តិមហាបាតុកម្មកាលពីឆ្នាំ ២០១៩ ធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចហុងកុងធ្លាក់ជើងមិនទាន់ងើបរួចផង បែរជាមានវត្តមានមេរោគកូវីដ១៩សង្កត់បន្ថែម ហើយពេលនេះសេចក្តីព្រាងច្បាប់ថ្មីស្តីពីសន្តិសុខសង្គម ហាក់កំពុងទាញទម្លាក់សេដ្ឋកិច្ចហុងកុងឲ្យកាន់តែដុនដាបជាងមុនទៀត។ យោងតាមការសិក្សារបស់ Bloomberg គិតត្រឹមខែធ្នូឆ្នាំ២០១៩ ផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប(GPD) ធ្លាក់ដល់ –១.៥% ចំណែកឯអត្រាអ្នកអត់ការងារឡើងដល់ ៣.២% និង អ្នកដំណើរចូលទឹកដីហុងកុងបានធ្លាក់ចុះដល់ ៤៤%។ ចំណែកឯ នៅត្រីមាសទី១ក្នុងឆ្នាំ២០២០ ផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប(GPD) បានធ្លាក់ដល់ –៨.៩% បើធៀបនឹងត្រីមាសឆ្នាំមុន ដោយសារតែវត្តមានកូវីដ១៩។
ចំណែកឯវត្តមានរបស់ច្បាប់ស្តីពីសន្តិសុខនេះហាក់កំពុងអង្រួនសេដ្ឋកិច្ចហុងកុង ដោយសារសហរដ្ឋអាមេរិកនឹងអាចបញ្ចប់ទំនាកទំនងក្នុងក្របខ័ណ្ឌពិសេស និងដាក់ទណ្ឌកម្មលើមន្ត្រីចិននិងហុងកុងជាដើម។ ច្បាប់នេះអាចប្តូរវាសនាហុងកុងពីមជ្ឈមណ្ឌលហិរញ្ញវត្ថុប្រចាំអាស៊ី ទៅជាសង្វៀនប្រកួតប្រជែងរវាងចិននិងអាមេរិក។ ម្យ៉ាងវិញទៀត យើងមិនគួរមើលរំលងថា ក្រៅពីទីតាំងភូមិសាស្ត្រ អំណោយផលនៃការគ្រប់គ្រងបែបលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងការប្រកាន់យកទីផ្សារសេរី បានធ្វើឲ្យហុងកុងក្លាយជាកន្លែងត្រូវប៉ាន់របស់អ្នកវិនិយោគ និងអ្នកជំនួញ។ ដូចនេះហើយទើបលទ្ធផលនៃការសិក្សារបស់ The American Chameber of Commerce រកឃើញថា ក្រុមហ៊ុន ៨០% បានមានការព្រួយបារម្ភខ្លាំងលើច្បាប់នេះ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ ជិត ៤០% នៃក្រុមហ៊ុនដែល The American Chammber of Commerce បានសិក្សា នឹងផ្លាស់ប្តូរទីតាំងចេញពីហុងកុង ប្រសិនបើចិននៅតែទទូចបន្តច្បាប់នេះ ដែលនឹងប៉ះពាល់នីតិរដ្ឋជាតំបន់ពិសេសរបស់ហុងកុង។
ជម្លោះជាប់សាច់មួយទៀតរបស់ចិនគឺតៃវ៉ាន់។ ស្ថានភាពរវាងរដ្ឋាភិបាលប៉េកាំង និងតៃវ៉ាន់អាក្រក់ឬល្អគឺអាស្រ័យលើគណបក្សដែលជាក្បាលម៉ាស៊ីនដឹកនាំតៃវ៉ាន់។ ដូចដែលបានឃើញស្រាប់ ចាប់តាំងពីគណបក្សចម្រើនប្រជាធិបតេយ្យ (Democratic Progressive Party) ឈ្នះឆ្នោតនៅឆ្នាំ២០១៦ មក សម្រែកចង់ប្រកាសឯករាជ្យរបស់តៃវ៉ាន់កាន់តែឮ ហើយចិនក៏សឹងតែបញ្ចេញចង្កូមម្តងៗ។
ជាក់ស្តែង កាលពីថ្ងៃទី១១ ខែមករា កន្លងទៅនេះ លោកស្រី ឆៃ អ៊ីងវិន បានឈ្នះឆ្នោតធ្វើជាប្រធានាធិបតីរបស់តៃវ៉ាន់ជាថ្មី ទោះបីជាមានឧបសគ្គមួយចំនួនក្នុងអាណត្តិចាស់របស់លោកស្រីក៏ដោយ។ គន្លឹះឧបសគ្គរបស់លោកស្រីគឺនយោបាយចិត្តខ្លាំងជាមួយចិន ដែលជាហេតុនាំឱ្យចិនដាក់សម្ពាធខាងផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច និងផ្នែកការទូតទៅលើតៃវ៉ាន់។ ប៉ុន្តែនយោបាយរបស់លោកស្រីនេះ ក៏ជាគន្លឹះដែលជួយឱ្យលោកស្រីឈ្នះឆ្នោតភ្លូកទឹកភ្លូកដីផងដែរ។ លោកស្រីនឹងក្លាយជាប្រធានាធិបតីនៅបួនឆ្នាំខាងមុខទៀត ក៏ដោយសារប្រជាពលរដ្ឋតៃវ៉ាន់ប្រហែលបានឃើញគំរូគោលការណ៍តំបន់ពិសេសគ្រប់គ្រងដោយប្រព័ន្ធពីរនៅហុងកុងស្រាប់ ហើយបែរជាមិនបោះឆ្នោតឱ្យគណបក្សគួរមីងតាំង(Kuomintang Party) ដែលមានគោលនយោបាយទន់ភ្លន់ជាមួយរដ្ឋាភិបាលចិន។ យោងតាមការសិក្សាដែលធ្វើនៅឆ្នាំ២០២០ ដោយក្រុមប្រឹក្សាកិច្ចការចិនដីគោក (Mainland Affair Council) របស់តៃវ៉ាន់ បានរកឃើញថា ៨៩,៣% នៃប្រជាពលរដ្ឋតៃវ៉ាន់ដែលស្ថិតក្នុងការសិក្សានេះ បានប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍ប្រទេសមួយប្រព័ន្ធពីរ និង ៥៤,៨% យល់ឃើញថាប្រទេសមួយប្រព័ន្ធពីរជាគោលការណ៍បរាជ័យ បន្ទាប់ពីបានឃើញវិបត្តិនៅហុងកុង។
នៅក្នុងសម័យកូវីដ ១៩ នេះវិញ តៃវ៉ាន់បានឆ្លើយតបនឹងការវាយលុកដោយមេរោគកូវីដ ១៩ មានប្រសិទ្ធភាពជាងគេ រហូតដល់សហរដ្ឋអាមេរិក ប្រទេសណូវែលហ្សេឡង់ ប្រទេសជប៉ុន ប្រទេសអូស្ត្រាលី ជាដើម គាំទ្រឱ្យតៃវ៉ាន់ចូលរួមសន្និបាទអង្គការសុខភាពពិភពលោក។ ភាពជោគជ័យរបស់តៃវ៉ាន់ និងវត្តមានតៃវ៉ាន់នៅក្នុងសន្និបាទអង្គការសុខភាពពិភពលោកជារឿងតូចតាចទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺគណបក្សដែលកាន់អំណាចបច្ចុប្បន្ននៅតៃវ៉ាន់គឺគណបក្សចម្រើនប្រជាធិបតេយ្យ ដែលគណបក្សនេះប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍ចិនតែមួយ និងមិនព្រមទទួលយកគោលការណ៍តំបន់ពិសេសគ្រប់គ្រងដោយប្រព័ន្ធពីរ។ ប្រសិនបើយើងក្រឡេកមើលថយក្រោយ កាលពីទំនាក់ទំនងរវាងចិននិងតៃវ៉ាន់មានភាពល្អូកល្អិនដូចរាត្រីទឹកឃ្មុំក្នុងចន្លោះឆ្នាំ២០០៩ ទៅឆ្នាំ២០១៦ តៃវ៉ាន់ធ្លាប់ចូលរួមសន្និបាទ អង្គការសុខភាពពិភពលោកក្នុងនាមជាអ្នកសង្កេតការបានគឺដោយសារក្បាលម៉ាស៊ីនតៃវ៉ាន់គ្រានោះជាគណបក្សគួរមីងតាំង។ អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការបរទេសចិនបានមានប្រសាសន៍កាលពីខែឧសភាកន្លងទៅនេះថា តៃវ៉ាន់នឹងអាចមានវត្តមានក្នុងសន្និបាទអង្គការសុខភាពពិភពលោកបាន លុះត្រាតែតៃវ៉ាន់យល់ព្រមគោលការណ៍ចិនតែមួយ ព្រោះចិនបានចុះអនុស្សរណៈជាមួយអង្គការសុខភាពពិភពលោកលើវត្តមានតៃវ៉ាន់នៅក្នុងសន្និបាទសុខភាពពិភពលោក រួចទៅហើយកាលពីឆ្នាំ២០០៥។
យ៉ាងណាមិញ តៃវ៉ាន់បានទាញកាលានុវត្តភាពជាច្រើនពីស្ថានភាពនៅហុងកុងដែរ។ ខណៈកំពុងជួបប្រទះអត្រាកំណើតទាប និងខ្វះធនធានមានសក្តានុពលស្រាប់ផងនោះ តៃវ៉ាន់បានយកឱកាសវត្តមានច្បាប់ស្តីពីសន្តិសុខជាតិហុងកុងមកសន្យាថានឹងផ្តល់សញ្ជាតិឱ្យប្រជាពលរដ្ឋហុងកុងមករស់នៅលើទឹកដីរបស់ខ្លួន។ ជាក់ស្តែង ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយពីការប្រកាសឱ្យប្រើប្រាស់ច្បាប់ស្តីពីសន្តិសុខជាតិហុងកុង Mainland Affair Council បានចេញផ្សាយថា តៃវ៉ាន់បានបង្កើតមន្ទីរហុងកុង–តៃវ៉ាន់ក្នុងគោលបំណងសម្រួលការធ្វើអន្តោប្រវេសន៍គ្រប់រូបភាពរបស់ប្រជាពលរដ្ឋហុងកុង និងជាពិសេសការវិនិយោគផ្សេងៗនៅតៃវ៉ាន់។ មួយវិញទៀត យោងតាមការចុះផ្សាយដោយ The Japan Times រដ្ឋមន្ត្រី Mainland Affair Council បានមានប្រសាសន៍ថា “ពួកយើងសង្ឃឹមថានឹងទាក់ទាញមូលធន និងអ្នកជំនាញជាច្រើនពីហុងកុងមកតៃវ៉ាន់ ជាពិសេសអ្នកជំនាញនៅក្នុងវិស័យហិរញ្ញវត្ថុ”។ យ៉ាងណាមិញ យោងតាមការចុះផ្សាយរបស់ Bloomberg ក្នុងចន្លោះខែមករាដល់ខែឧសភាកន្លងទៅនេះ ចំនួនប្រជាពលរដ្ឋហុងកុងដែលបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅតៃវ៉ាន់បានកើនដល់ ៩៦% បើធៀបនឹងឆ្នាំ២០១៩ ខណៈដែលចំនួននៃការវិនិយោគបានកើនដល់ ២៥%។
ក្រៅពីជម្លោះទីតាំងភូមិសាស្ត្រនៅក្នុងរបងរវាងចិននិងចិន ឥណ្ឌាក៏ជាគូជម្លោះទឹកដីដ៏យូរអង្វែងលើតំបន់ជាច្រើនរបស់ចិនដែរ ទោះបីជាមានចំណងការទូតនៅឆ្នាំ១៩៨៨រវាងនាយករដ្ឋមន្ត្រី លី ពីង (Premier Li Peng) និងនាយករដ្ឋមន្ត្រី រ៉ាជីវ ហ្គានឌី (Prime Minister Rajiv Gandhi) ដែលកាលនោះភាគីចិននិងឥណ្ឌាបានព្រមព្រៀងគ្នាលើការដោះស្រាយជម្លោះព្រំដែនដោយសន្តិវិធីនិងមិត្តភាព ហើយបើយោងតាមការចុះផ្សាយសារព័ត៌មាន The New York Times ទាហានប្រទេសទាំងសងខាងត្រូវបានហាមឃាត់មិនឲ្យយកអាវុធទៅតំបន់នោះទេ។ ម៉្លោះហើយទើបបានជាជម្លោះព្រំដែនរវាងយក្សអាស៊ីទាំងពីរនេះភាគច្រើនធ្វើឡើងត្រឹមការវាយតប់ ឬគប់ដុំថ្ម ឬហិង្សានានាដោយមិនដែលប្រើប្រាស់កម្លាំងយោធា។
កន្លងមក ទំនាក់ទំនងរវាងចិននិងឥណ្ឌាមានភាពឡើងចុះ ដែលជួនកាលល្អូកល្អិនដូចទឹកឃ្មុំ ហើយជួនខ្លះក៏រកាំរកូសដូចទឹកខ្មេះ។ នៅក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ ចិននិងឥណ្ឌាស្រុះស្រួលគ្នាក្រោមស្មារតី “Hindi Chini Bhai Bhai” ដែលមានន័យថា ឥណ្ឌានិងចិនគឺជាបងប្អូន។ ប៉ុន្តែក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៦២ ចិននិងឥណ្ឌាមានសង្គ្រាមផ្ទុះឡើងដោយសារខ្សែបន្ទាត់ McMahon ហើយជាលទ្ធផល ចិនបានវាយឈ្នះខ្សែបន្ទាត់នេះ ខណៈដែលឥណ្ឌាទទួលបរាជ័យយ៉ាងដំណំ។
ចំណែកក្នុងសតវត្សរ៍ទី២១នេះវិញ ចិននិងឥណ្ឌាបានប្រកៀកស្មាគ្នាក្នុងការអភិវឌ្ឍនិងពង្រីកសក្តានុពលសេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្លួនដើម្បីក្លាយជាប្រទេសមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ច ដូចជានៅក្នុងក្រុម BRICS (ឈ្មោះពេញនៃBRICSគឺអក្សរផ្តើមនៃប្រទេសប្រេស៊ីល រុស្សី ឥណ្ឌា ចិន និងអាហ្វ្រិកខាងត្បូង) ជាដើម។ ជាមួយនឹងផ្លែផ្កាសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសទាំងពីរ ឱនភាពពាណិជ្ជកម្មរបស់ឥណ្ឌាជាមួយចិន ក៏បានកើតឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ក្នុងន័យនេះ ឥណ្ឌានាំចេញតិចប៉ុន្តែទិញចូលច្រើនពីចិនជាយូរឆ្នាំមកហើយ។ ជាក់ស្តែងយោងតាមការចេញផ្សាយរបស់ The Economic Times ក្នុងចន្លោះឆ្នាំ២០១៨–២០១៩ ឱនភាពពាណិជ្ជកម្មរបស់ឥណ្ឌាមានចំនួន ៥៣,៥៦ ប៊ីលានដុល្លារអាមេរិក និង ៤៨,៦៦ ប៊ីលានដុល្លារអាមរិក នៅឆ្នាំ២០១៩–២០២០។
ភាពជូរចត់រវាងចិននិងឥណ្ឌាមួយទៀតគឺជាបញ្ហាព្រំដែន។ យោងតាមទិន្នន័យរបស់ Ministry of Home Affair ឥណ្ឌានិងចិនមានព្រំដែនមិនឯកភាពគ្នាប្រវែងជាង៣៥៤០ គីឡូមែត្រ។ ជាក់ស្តែង នៅថ្ងៃទី១៥ ខែមិថុនា កន្លងទៅនេះ មានការប៉ះទង្គិចដោយហិង្សារវាងទាហានចិន និងទាហានឥណ្ឌា នៅតាមបណ្តោយព្រំដែនជាប់ជម្លោះត្រង់តំបន់ឡាដាក ដែលស្លាប់ទាហានឥណ្ឌាចំនួន ២០ នាក់។ តំបន់ឡាដាកនេះជាតំបន់ស្មុគស្មាញមួយដែលនៅជាប់តំបន់Aksai Chinដែលកាលមុនត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយឥណ្ឌា ប៉ុន្តែត្រូវបានចិនគ្រប់គ្រងវិញចាប់តាំងពីចិនឈ្នះសង្គ្រាមជាមួយឥណ្ឌាកាលពីឆ្នាំ១៩៦២។
បន្ទាប់ពីការវាយប្រតប់រហូតដល់ស្លាប់ជាលើកដំបូងនៅក្នុងរយៈពេលជាង៤៥ឆ្នាំនេះ ទឹកចិត្តស្នេហាជាតិរបស់ឥណ្ឌាត្រូវបានកើនឡើង។ ឥណ្ឌាបានប្រកាសចង់ធ្វើពហិការក្នុងការប្រើប្រាស់ផលិតផលចិន ហើយរដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌានឹងសន្យារាំងខ្ទប់ការវិនិយោគ និងតំឡើងពន្ធលើមុខទំនិញជាង ៣០០ មុខ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌាបានប្រកាសថាខ្លួនកំពុងផ្អាកការចរចារពាណិជ្ជកម្មជាមួយក្រុមហ៊ុនចិនក្នុងទឹកប្រាក់ចំនួន ៦០០ លានដុល្លារអាមេរិក។ រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌាក៏ប្រកាសហាមឃាត់ការប្រើប្រាស់កម្មវិធីទូរស័ព្ទចំនួន៥៩ រួមទាំងtiktokដែលមានអ្នកទាញយកមកប្រើប្រាស់ជាង ៦០០លានដងនៅឥណ្ឌា។ ការធ្វើពហិការអាចជាព្រួញមួយបាញ់បានសត្វពីររបស់រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌា។ នៅក្នុងផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ពហិការនេះអាចកាត់បន្ថយឱនភាពពាណិជ្ជកម្មរបស់ឥណ្ឌា។ ចំណែកឯផ្នែកនយោបាយការបរទេសវិញ ឥណ្ឌាអាចពង្រឹងអំណាចឥណ្ឌានៅក្នុងការប្រឈមមុខជាមួយចិន ហើយការដកទ័ពចេញរបស់ចិនពីជ្រលងភ្នំ Galwan គឺជារូបភាពជោគជ័យមួយរបស់ឥណ្ឌា។
ប៉ុន្តែ សំណួរគួរចោទសួរគឺ តើឥណ្ឌានឹងធ្វើពហិការនេះឱ្យដល់កម្រិតណា? យើងមិនគួរមើលរំលងឡើយថាចិនបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងសង្វាក់ពាណិជ្ជកម្មឥណ្ឌា។ ជាក់ស្តែងបន្ទាប់ពីអំពើហិង្សាកន្លងទៅនេះ The India Cellular and Electronics Association (ICEA) បានត្អូញត្អែរពីការកកស្ទះទំនិញរបស់ចិនដែលដឹកចូលឥណ្ឌាដោយសារត្រូវបានរឹតបន្តឹងក្នុងការត្រួតពិនិត្យ ហើយត្រូវចំណាយពេលបន្ថែមទៀត ខណៈសង្វាក់ផលិតកម្មកំពុងជួបប្រទះបញ្ហាពេលវេលាស្រាប់ផងនោះ ដែលបង្កដោយមេរោគកូវីដ១៩។ យោងតាមការចុះផ្សាយរបស់ The Economic Times ផលិតផលអេឡិចត្រូនិកជាងពាក់កណ្តាលត្រូវបាននាំចូលដោយចិន ហើយ២ភាគបីនៃសម្ភារក្នុងការធ្វើថ្នាំក៏ត្រូវបាននាំចូលដោយចិនដែរ។
អត្ថបទវិភាគដោយ៖ លោក ហ៊ុយ បញ្ញាវ័ន្ត
គំនូរដោយ៖ លោក ហ៊ី សុជាតិ
